இரண்டாயிரம் ஆண்டு வீரவணக்கம்

இரண்டாயிரம் ஆண்டு தொடர்ச்சியான வீரவணக்கம் ஒரு முடி மன்னனுக்குக் கிடைத்திருக்கின்றதென்றால் அவனின் வீரமும் அவனின் நற்குணங்களும் எவ்வளவு தூரம் மக்கள் மனங்களில் ஆட்சிபெற்றிருக்க வேண்டும்.

இலங்கையின் வரலாற்றில் இவ்வாதார சாட்சியம் கிடைத்திருக்கின்றது. அதுவும் ஒரு தமிழ் மன்னனுக்கு என்னும் போது உங்களைப் போலவே நானும் ஆச்சரியப் பட்டேன்.

கி.மு 161 வரை அநுராதபுரத்தில் இருந்து இலங்கையை ஆண்ட தமிழ் மன்னனான எல்லாளனுக்கே இந்த அழியாப் புகழ் கிடைத்திருக்கின்றது. இலங்கையின் சரித்திரத்தை தனிச் சிங்களப் பெளத்தத்தின் வரலாறாகவே எழுதப் புகுந்த மகாவம்சத்தாலேயே இம்மன்னனின் புகழையும் நீதியான ஆட்சியையும் மறுதலிக்க முடியாத ஒரு சிறப்புடன் வரலாற்றில் பெயர் பிடித்துக் கொண்ட ஒரு தமிழ் மன்னனின் கதையிது.

44 ஆண்டுகள் ஒப்பாரும் மிக்காரும் இன்றி நண்பருக்கும் பகைவருக்கும் ஒரே நீதி என்ற இலக்கணத்தின் படி இலங்கையை ஆண்ட தமிழ் மன்னன் தன் எதிரியாகிய துட்டகைமுனுவாலேயே மரியாதைசெய்யப்பட்டவன்.

அவன் இறந்து 700 வருடங்களின் பின்னால் துட்டகைமுனுவை பெளத்த சிங்களத்தின் காவலனாகவும் காவிய நாயகனாகவும் வரித்துக் கொண்டு இலங்கையின் சரித்திரத்தை தனியே பெளத்தசிங்கள சரிதமாகவே எழுதத் துணிந்த மகாவம்சத்தில் அதன் ஆசிரியர் மஹாநாம இவ்வாறு குறிப்பிடுகின்றார்.

" இச்சை, வெறுப்பு, பயம்,மாயை ஆகியவற்றைத் தவிர்த்து ஒப்பாரும் மிக்காரும் இன்றி அவன் நேர்மையாக செங்கோல் ஓச்சி வந்தான். இரவிலே முகில்கள் மழையைப் பொழிந்தன. பகலில் மழை பெய்யவே இல்லை. இச்செங்கோலனை இயற்கையே கூட ஆதரித்தது போலும். இந்த மன்னன் துன்மார்க்கத்தில் காலடி எடுத்து வைக்காததனால் தான் அவனுடைய நம்பிக்கைகள் பொய்யானவையாக இருந்தபோதும் அதிசயிக்க தக்க சக்திகளை அவர் வரமாகப் பெற்றிருந்தார் " எனக் குறிப்பிடும் மகாவம்சம், " துட்டகைமுனு வெற்றிவாகை சூடிய பின் தலைநகருக்குள் தேர்ப்படையுடனும் காலாட்படையுடனும் யானைப்படையுடனும் அணிவகுத்துச் சென்றான். நகரிலே முரசு அறையும் படி ஆணையிட்டான். முரசொலி காதுக்கு எட்டிய தூரத்தில் இருந்து மக்கள் எல்லோரும் கூடிய பின்னர் எல்லாள மன்னனின் ஈமக்கிரியைகளை துட்டகைமுனு நடத்தினான்.
போர்க்களத்திலேயே எல்லாளனின் உடல் பாடையில் வைக்கப்பட்டு துட்டகைமுனு அச்சிதைக்கு தீ மூட்டினான். அங்கு ஒரு நினைவுத் தூபியை கட்டி எழுப்பி அதனை வழிபடுமாறு ஆணையிட்டான். அன்று தொட்டு இலங்கை மன்னர்கள் அந்நினைவு தூபியை அண்மித்ததும் இசை வாத்தியங்கள் வாசிப்பதை நிறுத்தி மெளன அஞ்சலி செலுத்துவது வழக்கம்" என்று குறிப்பிடுகின்றது.

இந்நினைவு தூபியைக் குறிக்க பயன்பட்டிருக்கும் பாளிச் சொல் ' cetiya'. இதன் அருகில் இருக்கும் கல்வெட்டில் " அரசனாயிருந்தால் என்ன குடியானவனாக இருந்தால் என்ன ஒருவருமே இவ்வழியால் பல்லக்கிலோ சிவிகையிலோ முரசு கொட்டி எதிர்காலத்தில் செல்லலாகாது" எனவும் குறிப்பிட்டிருந்ததாக மகாவம்சத்தில் காணக் கிடக்கின்றது.

மகாவம்சத்தின் உரை நூலாக அமைந்த "வம்சத்த பக்காசினி" இல் நேரடி அனுபவத் தகவலாக 'எல்லார பட்டிமாகர' (எல்லாள விக்கிரக அகம்) பற்றிய தகவல்கள் கூறப்படுகின்றன. இந்நூலின் பதிப்பாசிரியரின் கூற்றுப்படி இந்நூல் கி.பி 6 ஆம் அல்லது 9 ஆம் நூற்றாண்டில் இயற்றப்பட்டது. வில்கெல்ம் கைகர் என்னும் வரலாற்று ஆராய்சியாளர் இந்நூல் 11 ஆம் 13 ஆம் நூற்றாண்டுக்கிடைப்பட்டது என்று கூறுகின்றார்.

நம் சமகால ஆராய்ச்சியாளரான பரண வித்தானவும் எல்லாளன் இறந்து ஆயிரம் ஆண்டுகளின் பின்னரும் எல்லாளனின் ' பிரதிமைக்கு' அஞ்சலி செலுத்தப் பட்டது என்பதை ஒத்துக் கொள்கின்றார்.

14 ஆம் நூற்றாண்டில் இயற்றப் பட்ட "சந்தர்மலங்காரய" என்னும் நூல் " எல்லாளன் தகனம் செய்யப்பட்ட இடத்தில் அவரது பெயருடன் விளங்கிய தாதுகோபுரத்தை துட்டகைமுனு கட்டுவித்தான் எனத் திட்டவட்டமாகக் கூறுகின்றது. இற்றைவரையும் (14 ஆம் நூற்றாண்டில் ) இவ்விடத்துக்கு மன்னர்கள் வரும் போது முரசு கொட்டப்படுவதில்லை." எனவும் கூறுகின்றது.

19 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் தனது எதிரிகளிடமிருந்து தப்பி ஓடிக்கொண்டிருந்த பிலிமத்தலாவ - மிகப் பழைய கண்டிய அரச குடும்பத்தின் தலைவன் - அநுராதபுரத்தில் இருக்கையில் காலாதிகாலமாகக் கடைப்பிடித்து வந்த இந்த வழக்கத்தைக் கடைப்பிடித்தான் என்று கூறப்படுகின்றது.

1840 இல் வெளிவந்த "இலங்கையில் 11 ஆண்டுகள் " என்ற நூலில் அதன் ஆசிரியரான போப்ஸ் இவ்வாறு கூறுகின்றார்.

" ஒரு நாத்திகனின் பாழடைந்த கல்லறையை பெளத்த யாத்திரீகர்கள் ஒரு புனித கட்டிடத்தின் அழிபாடு எனக் கருதுகின்றனர். எல்லாளன் இறந்து 20 நூற்றாண்டுகளாகியும் எல்லாளனைத் தோற்கடித்தவனது ஆணையை எந்த ஒரு சுதேசியும் எக்கட்டத்திலும் தட்டிக் கழித்திருப்பான் என நான் நம்பவில்லை. 1818 இல் பிலிமத்தலாவ தான் ஈடுபட்டிருந்த கிளர்ச்சி நசுக்கப்பட்டு தப்பி ஓடிக்கொண்டிருந்த வேளையில் மிகக் களைப்புற்று கை கால்கள் அசைக்க முடியாது இருந்தபோதிலும் தனது சிவிகையில் இருந்து கீழிறங்கினான். இடத்தைச் சரியாகத் தெரியாததனால் இந்தப் பண்டைய நினைவுச் சின்னத்தை எப்போதோ கடந்தாகிவிட்டது என உறுதி அளிக்கப் படும் வரை அவன் தொடர்ந்து நடந்தான் " எனக் கூறுகின்றார்.

19 ஆம் நூற்றாண்டிலும் அதற்கு எவ்வளவோ காலத்திற்கு முன்னரும் இந்த பாழடைந்த கட்டிடம் " எல்லாள சொகென " என் அழைக்கப்பட்டது.

எமெசன் ரெனன்ற் எழுதிய 'இலங்கை' என்ற நூலில் சிங்கள வீர தர்மம்-எல்லாளனும் துட்டகைமுனுவும்- என்ற தலைப்பில் "இரு தலைவர்களுக்கிடையே ஏற்பட்ட போரே இலங்கை வீர தர்மத்துக்கு ஒரே ஒரு எடுத்துக்காட்டு. எல்லாளனுடைய வீரத்தை உண்மையில் மெச்சிய அவனது பகைவன் எல்லாளன் மாண்ட அதே இடத்தில் ஒரு நினைவுச் சின்னத்தைக் கட்டி எழுப்பினான்.அதன் அழிபாடுகள் இன்றும் காணப்படுகின்றன. இன்றும் கூட சிங்கள மக்கள் பயபக்தியோடு அதனை வழிபடுகின்றனர்" என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.

2000 ஆயிரம் ஆண்டுகளின் பின்னரும் போற்றப் படும் மன்னன் ஒரு தமிழன் என்ற வகையில் நாமெல்லாம் பெருமைப்படலாம்.